Wij willen de bruiloftsgasten zijn
van Kana in Galilea.
Wij drinken daar van de bruiloftswijn.
Wij willen van harte vrolijk zijn
met Jezus en Maria.
Maria sprak in bekommerdheid:
er is niet genoeg te drinken.
Maar Hij zei: nog is het niet mijn tijd.
Zij wist in haar hart: Hij is bereid,
en zal het ons zeker schenken.
En toen de maaltijd ten einde liep,
zag Hij naar de lege vaten,
en deed ze vullen door die Hij riep,
en scheppen wat Hij te drinken schiep.
Zij proefden: wijn was het water.
Wij mogen met Jezus gezeten zijn
te Kana tussen de gasten.
Een ander schenkt eerst de goede wijn
en drinkt de mindere op het eind.
Hier komt het beste het laatste.
Wij zijn op het bruiloftsfeest genood
met Jezus en met Maria.
Hij draagt ons over de watervloed
en laaft ons hart met zijn hartebloed
te Kana in Galilea.
Tekst: Muus Jacobse
Melodie: Willem Vogel
© Interkerkelijke Stichting voor het Kerklied (ISK)
Solist: Joy Wielkens
Piano: Jan Willem van Delft
Gitaar: Allard Gosens
Tenorsax: Sjoerd Visser
Viool, Percussie & Bas: Frank van Essen
Arrangement en muziekproductie: Frank van Essen
---
Toegelicht: Wij willen de bruiloftsgasten zijn
(door dr. Oane Reitsma, predikant van de Protestantse Gemeente Enschede)
Meedansen
Met het stug volgehouden walsachtige ritme in driekwartsmaat waant men zich op de dansvloer van de bruiloft in Kana (Johannes 2:1-11). ‘We willen meedoen’, zingt de zanger als het ware. We willen deel zijn van het verhaal waarmee alles begon. Dat wondere verhaal van Jezus’ ‘eerste teken’. En met deze dansende melodie worden we midden in het gebeuren geplaatst en blijven we niet aan de zijlijn staan.
Verhalend lied
In de coupletten 2 en 3 van het lied wordt het bijbelverhaal, waarin vooral Maria en Jezus figureren, vrij letterlijk naverteld, in een notendop en to the point: ‘Er is niet genoeg te drinken!’ ‘Nóg is het niet mijn tijd.’ Hij deed de vaten vullen, liet scheppen wat Hij te drinken schiep. ‘Zij proefden: wijn was het water.’
Het beste het laatste
Vanaf couplet 4 is het weer in de eerste persoon meervoud geschreven (‘wij’), alsof wij de getuigen zijn van het wonderlijke gebeuren dat elders eerst de goede wijn wordt geschonken en dan de mindere, maar dat het hier precies andersom is. Wij mogen daar zitten tussen de gasten. Het slotcouplet vertelt nogmaals expliciet dat wij genodigd zijn voor het bruiloftsfeest, waarmee wellicht ook wordt verwezen naar de gelijkenis van de koninklijke bruiloft uit Matteüs 22, waar het immers meer over de genodigden gaat dan in het verhaal van de bruiloft in Kana. Het verhaal van Kana richt zich meer op het teken dan op de genodigden.
Hij draagt ons over de watervloed
Kijken we naar het teken, dan wordt het beeld van de wijn in dit laatste couplet op twee manieren uitgewerkt, ieder beeld met één zin. ‘Hij draagt ons over de watervloed’ verwijst naar Christus als de redder over het water van de doodsjordaan heen, en is daarmee gelijk aan het symbool van de doop. ‘Hij laaft ons hart met zijn hartebloed’ verwijst naar de kwaliteit van de wijn die beeld is van de kwaliteit van de volheid van leven die ons gegund wordt. De slotregel vat het mooi samen, omdat deze plaatsnaam synoniem is geworden met dit verhaal. Het gebeurde ‘te Kana in Galilea’.
Dit lied werd gezongen in de een aflevering van 'Petrus in het land' (3 februari 2024). Kijk hier de aflevering terug.
