Haar eigen dochters had ze niet hoeven vragen voor dit tweegesprek, lacht Mariëtte. “Die vinden zoiets helemaal niks. Maar ik schatte in dat jij dit wel leuk zou vinden.” “Ja, geweldig!” reageert Naomi direct. Ze is meteen doorgefietst na haar werk in de lunchroom, waar ze afwasser en barvrouw is. “Even deodorant spuiten hoor, anders voel ik me zo vies.”
Mariëtte Deurloo (52) en Naomi Kollen (16) zijn beiden lid van de Opstandingskerk in Tilburg. Mariëtte werkt als fysiotherapeut, is getrouwd en heeft twee dochters (13 en 14). Naomi zit in havo 5 en woont bij haar vader, broer en tweelingbroer.
De vrouwen spreken elkaar af en toe in de kerk. Mariëtte is betrokken bij de kindernevendienst, Naomi past af en toe op in de crèche. Als de dertig kaartjes van het spel Tafelgesprekken op tafel komen, hebben ze allebei snel een paar vragen gevonden die ze de ander willen stellen.
Belangrijke keuzes
“Wanneer maakte je een keuze die beslissend was voor de rest van je leven?” wil Naomi van Mariëtte weten. Die denkt even na. “Ik denk dan het eerst aan de keuze voor mijn man. Anders had ik ook mijn dochters niet gehad, dat is wel een gek idee.” Er zijn nog wel meer belangrijke keuzes geweest, vervolgt ze, “maar keuzes zijn bijna nooit voor de rest van je leven. Je kunt altijd weer iets anders kiezen, bijvoorbeeld als het gaat om een studierichting.”
“Ik denk bij een belangrijke keuze het eerst aan het moment dat ik echt in God ging geloven”, reageert Naomi. “Dat was drieënhalf jaar geleden, op de dag dat mijn moeder overleed. Ik woonde bij mijn vader en had mijn moeder al heel lang niet meer gezien. Op een zaterdagochtend zou ik in mijn eentje met de trein naar haar toe gaan, helemaal naar Zeeland. Toen bleken de treinen niet te rijden. Later die ochtend werden we gebeld dat mijn moeder was overleden. Ik had heel sterk het idee dat ‘iets’ had gezorgd dat de treinen niet reden. Anders had ik in mijn eentje op het station gestaan en had mijn vader me daar met het nieuws moeten bellen. Sindsdien geloof ik echt dat God er is.” Mariëtte is even stil van haar verhaal. “Dat is wel heftig, zeg.”
“Sinds mijn moeder is overleden, geloof ik dat God er is”
Mensenwerk
Naomi heeft alweer een volgende vraag. “Als er zoveel lijden is in de wereld, hoe kan er dan een God zijn?” “Die vraag hoor je best vaak, hè”, reageert Mariëtte. “Ik denk dat ik daar wel een antwoord op heb. Ik geloof dat we als mensen zelfstandigheid, capaciteiten en verantwoordelijkheid van God hebben gekregen, en dat veel lijden in de wereld door onszelf veroorzaakt wordt. Oorlogen enzo, dat is gewoon mensenwerk.”
“Maar dan laat God ons dus eigenlijk los?” vraagt Naomi. Mariëtte reageert: “Je kunt het denk ik vergelijken met een ouder en een kind. Als ouder moet je op een gegeven moment je kinderen hun eigen keuzes laten maken. Als mijn dochters later een keuze zouden maken waar ik het niet mee eens zou zijn, zou ik toch niet ingrijpen. Ze moeten hun eigen fouten kunnen maken.”
Interactieve dienst
Tijd voor een vraag aan Naomi. “Wat kunnen volwassenen leren van kinderen?” leest Mariëtte voor. Naomi valt voor het eerst even stil. “Dat weet ik eigenlijk niet. Ik leer juist heel veel van oudere mensen.”
“Ik heb het kaartje gepakt omdat we ons als gemeente afvragen hoe we jongeren meer kunnen betrekken”, legt Mariëtte uit. Naomi: “Oh, maar die vraag vind ik veel makkelijker! Het zou heel erg helpen als de dominee het wat meer zou hebben over dingen die jongeren bezighouden, zoals proefwerkweken of Instagram. En als de diensten wat begrijpelijker zouden zijn. Vaak snap ik echt de helft niet.” Ze heeft nog meer ideeën: “Geef jongeren een rol in de dienst. Of stap met een microfoon de kerk in en laat mensen wat zeggen.”
“Veel ouderen vinden het ook leuk om de dingen eens anders te doen”
“Wat meer interactief”, begrijpt Mariëtte. Naomi: “Ja, daar zouden de diensten echt leuker door worden. Alleen hebben de oudjes, sorry - de oudere mensen,” verbetert ze zichzelf, “dan misschien zoiets van: waarom doen we zo raar?” “Nou, dat weet ik niet”, zegt Mariëtte. “Na de laatste kinder- en jongerenviering hoorde ik een van de ouderen zeggen: ‘Dat was een leuke dienst, daar heb ik echt wat aan gehad.’ Veel ouderen vinden het volgens mij ook leuk om de dingen eens anders te doen.” Naomi reageert opgetogen. “Dan zou ik denk ik vaker naar de kerk gaan. En ik zou ook mijn collega’s weleens mee willen nemen! Want die hebben geen idee wat er in de kerk gebeurt.”
Foto’s: Jörgen Caris | Tekst: Jedidja Harthoorn
