Ik duw de wandelwagen de stal in. Terwijl mijn 15 maanden oude dochter blij de koeien begroet, zie ik in de hoek iets wonderlijks. Er steken twee kleine hoefjes uit een koe die rustig op haar zij in het stro ligt. Ik kijk om me heen. Niemand te zien. Hier gebeurt iets heel normaals, blijkbaar. Niet veel later komt er ook een kop tevoorschijn.
Gelukkig komt de boer de stal in, ik help nog een beetje het glibberige lijfje op een veilige plek te krijgen, en in een paar minuten is er een gezond stierkalfje geboren. Mijn dochter kijkt gebiologeerd toe – en ik ben vooral verbaasd hoe rustig het allemaal ging. De koe gaf geen kik, de boer deed z’n ding, en er is een nieuw kalfje op aarde.
‘Hier was iedereen vrij’
Een bijzondere gebeurtenis in een toch al mooie week. Op dinsdagavond sloten we een serie avonden over Hildegard von Bingen af. Met een groep van tien mensen hebben we geprobeerd iets te begrijpen van de wijsheid van deze middeleeuwse vrouw, naar haar muziek geluisterd, de miniaturen bekeken. Er was al snel een vertrouwelijke sfeer ontstaan en een van de deelnemers zei: “Het viel me op hoe we hier vanuit onszelf konden praten over het geloof. Ik ben dat niet gewend. Ik ben gewend dat er één waarheid is en dat je het daarmee moet doen. Maar hier was iedereen zo vrij.”
Weldadig
Een avond later begonnen we de Veertigdagentijd met een Taizéviering. De herhaling in het zingen deed me goed, de lange stilte was weldadig na een dag waarin ik geprobeerd had met veel woorden een preek te schrijven. Er brandden kaarsjes, er stond een icoon in het midden en hoog boven ons hoofd zoemden talloze vliegen rond de lampen. De plaag was tegen de verwachtingen in toch weer teruggekomen en de zon had voor een opleving gezorgd. Tijdens het laatste lied ‘Bless the Lord’ ging de pianist los, en wij met hem mee, we zongen: who leads us into life! terwijl af en toe een vlieg het loodje liet en naar beneden viel, zo tussen de kaarsjes in.
Ik wil nergens anders zijn dan hier, bij de klei, de taal, de mensen. Ik wil leren wat het is om een goede dominee te zijn.
Nergens anders
Het zijn scènes uit het leven van een dorpsdominee. Momenten waarin het heilige en de humor elkaar niet veel ontlopen. Momenten waarop ik nergens anders wil zijn dan hier. Hier bij de klei, de taal, de mensen. Ik wil me erin onderdompelen, om te leren, te leren wat het is om een goede dominee te zijn, met alles wat daarbij hoort, om helemaal híer op deze plek te zijn en me te geven aan wat er op mijn weg komt.
Gert
In het weekend gaan we weer even bij de koeien kijken. Het kalfje staat op z’n poten en heeft een naam gekregen: Gert - inderdaad, vernoemd naar de onverwachte getuige van zijn geboorte.
