Protestants Perspectief
Reflecties van scriba en preses bij actualiteiten in kerk & samenleving.
Met dankbaarheid en verwondering kijkt ds. René de Reuver, scriba generale synode, terug op het kerkasiel in kerk- en buurthuis Bethel in Den Haag.
Jakob is die ene droom vast nooit vergeten. De droom van Bethel. Verdreven van huis en haard, op de vlucht voor zijn broer, bleek God hem niet vergeten. Zijn ongewone slaapplaats werd een huis van God, Bethel, een poort van de hemel (Genesis 28:17).
Op 30 januari jl eindigde na ruim drie maanden kerkasiel. Zondag 10 februari is dit gevierd met een dankdienst in de Grote Kerk van Den Haag. Net als in die donkere nacht van Jakob bleek het Haagse Bethel, onverwacht, een hemelpoort te zijn. Dankbaar en verwonderd werd er teruggekeken.
Dankbaar en verwonderd omdat de protestantse gemeente van Den Haag niet, net als de priester en de leviet uit dat bekende bijbelverhaal ‘de barmhartige Samaritaan’, met een boog om de nood van het gezin Tamrazyan - en in hen om die van velen in vergelijkbare situaties - heen was gelopen, maar zich geroepen wist om met hen te zoeken naar perspectief, toekomst en humaniteit.
Als Protestantse Kerk pleiten we al jaren voor een ruimhartiger kinderpardon. De roep van familie Tamrazyan dwong ons dit pleidooi een concreet gezicht te geven.
Dankbaar en verwonderd omdat niet de inschatting van het mogelijke succes doorslaggevend geweest is voor het kerkasiel. De initiatiefnemers van het kerkasiel zouden er dan waarschijnlijk nooit aan zijn begonnen. Maar dat de nood van mensen zonder perspectief, het onrecht - de rechten van kinderen die met voeten getreden worden - en de hoop, de diepe overtuiging dat het anders moet en kan, ook al weet je niet precies hoe, de redenen waren om kerkasiel te verlenen.
Dankbaar en verwonderd omdat de familie Tamrazyan bij ons als kerk aanklopte. Hierdoor werd buurt- en kerkhuis Bethel een hemelpoort. Voor de familie, maar niet minder voor voorgangers, vrijwilligers en bezoekers. Doordat familie Tamrazyan opgesloten zat in de bescheiden kosterswoning boven de kerkzaal, kregen gebeden, lezingen, liederen, stilte en overwegingen een ongekend diepe lading. We ontdekten de kracht van liturgie, van toewijding en van vertrouwen op God.
De vraag is nogal eens gesteld of dit kerkasiel, met een-gebed-zonder-end, wel gepast is. Mag je een kerkdienst wel hiervoor gebruiken en gaat ‘deze actie’ niet in tegen onze rechtsstaat? Opvallend genoeg heb ik geen enkele politicus deze vraag horen stellen. En terecht! Onze democratische rechtsstaat kan niet zonder inhoudelijk debat en zonder betrokken burgers die aan de bel trekken als het nodig is. Een geluid tegen het in het regeerakkoord vastgelegde asielbeleid door het kerkasiel was nodig omwille van de humaniteit. Vanuit de bijbelse roeping God lief te hebben boven alles en je naaste als jezelf, ging het ons in het kerkasiel om wetgeving met een ziel, om een samenleving waarin elk mens telt. Om samen-leven. Om humaniteit. Het kerkasiel staat daarom niet tegenover onze democratische rechtsstaat maar dient haar!
Dankbaar en verwonderd over wat het kerkasiel in onze samenleving losgemaakt heeft. Om politici die het appèl hebben opgepakt en het aandurfden om het regeerakkoord open te breken om tot betere regelgeving te komen. Omwille van een rechtvaardiger asielbeleid dat rekening houdt met de toekomst van mensen en rechten van kinderen.
Dankbaar en verwonderd voor al die mensen - voorgangers, vrijwilligers, bezoekers, journalisten uit binnen- en buitenland - die bleven komen en die het kerkasiel hebben vormgegeven.
Dankbaar en verwonderd voor de hemelpoort van het Haagse Bethel. God heeft onze hoop niet beschaamd!
Foto: Unsplash
