Geert Verschuure, theologiestudent besloot af te reizen naar Karlsruhe voor de 11e assemblee van de Wereldraad van Kerken. "Gezien geen assemblee sinds de eerste, in 1948 (Amsterdam!), zo dichtbij is geweest, leek het me een mooie kans. Mooi was het zeker! In het kort enkele dingen die ik geleerd heb of meeneem."
De dorpsgemeente is een mooie, vertrouwde plek. Misschien komt u er al uw hele leven. We weten wel dat er daarbuiten een wereldwijde kerk is – daar bidt de dominee voor – maar een echt besef ervan… Niets kon mij voorbereiden op een werkelijke ontmoeting met de wereldkerk. Niet alleen in de vieringen en inbreng in vergaderingen merk je hoe veelkleurig onze familie van zusters en broeders is, maar de wereldkerk krijgt ook gezichten. Zoals Simon, de Namibisch, lutherse musicus (foto); Tony, een homoseksuele, methodistische pastor uit Nieuw-Zeeland; Matthew, uit Rome, die de paus kent; enzovoorts. Alleen al het aanwezig-zijn verbreedt je horizon drastisch; het zet je eigen context in perspectief en maakt je nederiger.
Realistische oecumene
Ook wordt je realistischer. De Wereldraad met 352 lidkerken: dat moet toch wel dé place to be zijn?! Dat is zeker zo (al denk ik het nu om hele andere redenen). Tegelijk leer je ook wel zien dat de Wereldraad verre van perfect is. Je hoeft geen afgevaardigde te zijn om te zien dat veel tegenstrijdige belangen, onderliggende spanningen, en politieke motieven grote rollen spelen in de organisatie en het verloop van het assemblee. Oecumene moet je zeker niet idealiseren – ook wanneer grote woorden over eenheid gesproken worden, is er vaak nog een hele weg te gaan. Gezamenlijke eucharistieviering is niet mogelijk, en soms is het veelzeggend welke zaken niet ter tafel komen.
Wel biedt ook dit assemblee ruimte om die breuklijnen te verkennen. De sfeer is uiterst open. Tuurlijk: de aanwezigen zijn overwegend oecumenische types, maar dat maakt het niet minder bijzonder. In zo’n ruimte kun je ook eerlijk zijn; eerlijk over de wonden die er tussen kerken liggen – alles wat ons verdeelt. Ook de wonden van onze wereld – alle onrecht en problematiek. In feite besteedt je daar de meeste tijd aan. Gelukkig niet alleen aan de vergadertafel; als christenen onder elkaar hebben we ook het kyrie-gebed en de schuldbelijdenis, waardoor er ook hoop op genezing is.
De eenheid in Christus ervaren
‘Christus beweegt de wereld tot verzoening en eenheid’ – het assemblee-thema. Als je mij vraagt waar je die eenheid het beste ziet, denk ik toch primair aan de vieringen. Samen bidden en zingen biedt de diepste eenheid, zelfs als die eenheid soms in een vergadering niet bereikt kan worden. De vieringen hebben iets van het wonderlijke verhaal uit Handelingen 2: mensen die in alle mogelijke talen het goede nieuws verkondigen, en dat met een publiek uit de hele wereld. Je ervaart een verbondenheid die al onze verdeeldheid overstijgt en onze diversiteit in zich opneemt. De beweging van Christus’ liefde begint voor mij in de gezamenlijke dans bij het lied waarmee we uit elkaar gingen: ‘move when the Spirit says move.’
Meer blogs & nieuws over de assemblee is te lezen op de site van de Raad van Kerken
Lees ook wat dominee Karin van den Broeke over de assemblee van de Wereldraad vertelt:
Foto: Mime artiest Corina Ramona Ratzel leidt samen met Simon Steven Hanganeni Shapwa Sakaria de samenzang van een ochtendgebed tijdens de elfde assemblee van de Wereldraad van Kerken. Fotograaf: Paul Jeffrey/WCC
